Tarantino

ik moest meer topics in de nederlandse board maken die over Tarantino gaan; dus als een van jullie zin heeft om het bv. te hebben over hoe Tarantino verwijst naar Amsterdam, nederland etc. in zijn films kan je hier je gang gaan.

hier in iedergeval een nederlandse interview met quentin:



Alles uit de kast

Interview met Quentin Tarantino



De regisseur Quentin Tarantino denkt in films en ademt in liedjes. Dus gaat een gesprek met hem naar aanleiding van Kill Bill 2 over genres, stijlen, citaten, femmes fatales, en over vergeten popidolen.

‘Wát? Ho! Dáár ben ik het niet mee eens.’ Quentin Tarantino, na binnenkomst meteen in de vijfde versnelling aan het woord, gaat boven op de rem staan. Hoezo is het einde van Kill Bill 2 anders dan we van hem gewend zijn? Vanwege de verliefde blikken? De tedere omgang van een vader en een moeder met hun dochtertje? ‘Ik moet je corrigeren. In mijn films zitten meer romantische scènes. John Travolta en Uma Thurman ongemakkelijk in de bar in Pulp Fiction - wat dacht je daarvan? Dat is toch teder?’ Of neem True Romance (1993), gebaseerd op Tarantino’s scenario dat als opdracht had: Stelen, doden en bedriegen: wie zei dat romantiek dood was? ‘De titel zegt het al. True Romance. Daar is niets ironisch aan. Ik word vaak door stelletjes aangesproken die vertellen dat hun liefde bij True Romance is begonnen. Het is een ideale datefilm.’







Quentin Tarantino (1963) is in zijn element. De man die na Jackie Brown (1997) zes jaar lang uit zicht raakte, geldt na het succes van Kill Bill (2003) weer als de king of the hill. Grote mond, vrolijk, bezeten, en vooral: bankable. Kill Bill maakte korte metten met de steeds luider uitgesproken gedachte dat Tarantino passé zou zijn, te veel jaren negentig.



Ruim 180 miljoen dollar leverde Kill Bill inmiddels op - daarmee zijn de kosten van beide delen er al voor 300 procent uit. ‘And that’s just the half of it’, meldde een zelfbewuste advertentie in het vakblad Variety. Want morgen keert The Bride (Uma Thurman), de moordzuchtige hoofdpersoon van Kill Bill, terug in de bioscopen - eerst in de Verenigde Staten, en de komende weken in de rest van de wereld.





Filmstudio Miramax rekent erop dat Vol. 2, waarin Thurman met de rest van haar oude vriendenkring zal afrekenen, nog eens zo’n 150 miljoen gaat opbrengen. En dan is er nog het uitbrengen van de dvd van deel 1, eveneens deze week. Ook geschat op zo’n 150 miljoen aan inkomsten.



Deze cijfers vormen het harde bewijs dat Tarantino’s eigengereidheid de hype rondom de nouvelle violence heeft overleefd. Terwijl andere onafhankelijke Amerikaanse regisseurs uit die tijd - Hal Hartley, Lodge Kerrigan, Rory Kelly - in het beste geval in de marge opduiken, is de naam Tarantino synoniem met wereldwijd succes. Critici prijzen zijn virtuositeit, terwijl massa’s Tarantino-adepten de strapatsen van hun meester minutieus bediscussiëren op talloze web- en fansites.



In een gesprek met Tarantino sluipt binnen de kortste keren hetzelfde fanatisme binnen dat ook in de chatrooms van hardcore-volgers de toon bepaalt. Over details gaat het, over genres, stijlen, citaten, acteurs, femmes fatales, en soundtracks.



Wie de Amerikaanse regisseur vraagt naar de oorsprong van zijn ‘kung fu samurai spaghetti Western love story’, krijgt niet zo maar een antwoord. Voor Tarantino is zo’n vraag het sein het hele schrijfproces uit de doeken te doen. Een Tarantino-idee begint met ‘een zinnetje hier, en een cool citaat daar’. Dat kan van alles zijn. ‘Een flard van een songtekst, een goede binnenkomer van een kennis. Zo begin ik te schrijven. Fragmenten. Dingetjes.’





Fase twee bestaat eruit dat Tarantino van die vondsten en afgeluisterde uitspraken een verhaal maakt. ‘Er is natuurlijk een idee, een vooropgezet plan. Maar ik laat me leiden door de personages, die mijn idee helemaal op zijn kop mogen zetten. Ik voel me meer een romanschrijver dan een scenarist: van plotschema’s of dramaturgische concepten wil ik niets weten. Liever laat ik een personage een ander personage totaal onverwacht neerknallen. En met totaal onverwacht bedoel ik: ook voor mij totaal onverwacht.’



De vermaarde Tarantino-dialogen (Bill tegen The Bride, over het doodschieten van haar verloofde en zeven kennissen: ‘Sorry. I overreacted’) ontstaan vanzelf. Nou ja, min of meer. ‘Het komt aan op het hebben van een goede herinnering. Al die quotes zitten in mijn hoofd. Het is de situatie die ze naar buiten doet schieten. Zo van: die zin. Yeah! Die heb ik nu net nodig.’

Het is essentieel dat hij weet wie welke rollen speelt. Toen Warren Beatty afhaakte voor de rol van de mysterieuze gangster Bill, en David Carradine in beeld kwam, veranderde dat Tarantino’s ideeën over Kill Bill volledig. ‘Als Warren Beatty erin had gezeten, was het een andere film geworden. Net als McCabe and Mrs. Miller heel anders was geworden als daarin niet Beatty maar David Carradine de hoofdrol had gespeeld.’



Toen hij Carradine op zijn netvlies kreeg, dacht hij: cool! Mr. Kung Fu. ‘Bill bleef aanvankelijk hetzelfde, maar naar verloop van tijd kroop hij toch richting David. Ik heb Bill veel dingen in de mond gelegd die ik David heb horen zeggen. Dat loopt bij mij altijd door elkaar heen.’



Toen het idee werd geopperd Kill Bill in twee delen uit te brengen, heeft Tarantino niet eens zo lang getwijfeld. Producent Harvey Weinstein kwam ermee, op de set in China. Tarantino realiseerde zich dat een film in twee delen ‘het epos dat ik in mijn hoofd had’ dichter benaderde dan een afgeslankte versie van twee uur. Bovendien zag hij in een flits meteen het begin van deel twee voor zich: Uma Thurman achter het stuur van een cabriolet, in glanzend zwart-wit. ‘Ik dacht: zo moet ik Uma presenteren. The Bride. Als een soort Lana Turner. The top one. Het aardige is dat iedereen die scène nu duidt als een ode aan de film noir. Voor mij is die opening altijd een pastiche geweest op een oude aflevering van Alfred Hitchcocks tv-show.’



De première van Kill Bill 2 is voor Tarantino een ontspanningsoefening vergeleken met de hectiek van enkele maanden geleden. Deel 1 stond geheel in het teken van zijn terugkeer. De druk was groot, vooral doordat tal van geruchten de ronde deden, over drugsgebruik en fobieën. Terwijl er volgens de regisseur niets meer aan de hand was dan ‘creatieve sores’. Tarantino werkte als een bezetene aan het oorlogsepos Inglorious Bastards (‘dat moet mijn The Dirty Dozen worden, met Amerikaanse soldaten die na D-Day deserteren en op het Franse platteland terechtkomen’), en kwam muurvast te zitten. Op verzoek van Uma Thurman, door Tarantino zonder omhaal zijn muze genoemd, legde hij Inglorious Bastards opzij, en werkte hij in enkele maanden een oud idee uit over een moordende bruid.







Bij de première van Kill Bill afgelopen oktober werd binnen enkele seconden duidelijk dat Quentin Tarantino nog niets van zijn smaak en kwaliteit heeft ingeleverd. Een bruiloft in een verlaten woestijn verandert in een bloedbad, waarna op de soundtrack Nancy Sinatra’s Bang Bang (He shot me down) klinkt, eenzaam heen en weer wiegend tussen liefde en dood.



‘Bang Bang!’ Nu nog glundert Tarantino volop, als Nancy Sinatra’s lied ter sprake komt. ‘Zij was er al voordat ik ook maar een woord had opgeschreven. In 1994 had ik al genoteerd: Nancy moet Kill Bill openen. Bang Bang. Het is, anders dan de meeste liedjes die ik uitzoek, een letterlijke vertaling van wat er gebeurt. Toch gaat het mij niet om die woorden. Het is Nancy’s toon, de breekbaarheid van haar stem.’



Zijn hoofd is, legt hij uit, een pakhuis vol met liedjes. Voor elke stemming heeft hij songs paraat - al blijft het passen en meten. Het mag niet te opzichtig zijn, te letterlijk. Zo begint Pulp Fiction met Dick Dale’s Mirislou omdat het tempo van Dale’s surfsound volgens Tarantino maatgevend is voor het tempo van de film. ‘Als het goed is, eigent een film zich een song toe. Alsof die er speciaal voor is gemaakt.’ Wanneer Tarantino Be My Baby van The Ronettes hoort, denkt hij meteen aan Martin Scorsese’s Mean Streets (1973). ‘Ik zie dan altijd het gezicht van Harvey Keitel voor me. Zelfs toen Be My Baby werd gebruikt in Dirty Dancing. Ik dacht toen: sorry guys. Dat liedje hadden jullie niet mogen oppikken. Dat is al van Scorsese. Afblijven.’



Het succes van zijn soundtracks brengt met zich mee dat hij door tal van popartiesten wordt benaderd. In zijn kantoor liggen de cd’s tot het plafond opgestapeld. Zelfs Malcolm McLaren, ‘het fucking brein van The Sex Pistols’, vroeg om audiëntie, met resultaat: op de soundtrack van Kill Bill 2 heeft hij een plaats bevochten tussen Ennio Morricone en Johnny Cash.



Nu de avonturen van de blood-spattered bride bijna zijn afgerond - er komt nog wel één avondvulllende productie waarin deel een en twee samensmelten - heeft Tarantino zijn zinnen alsnog gezet op Inglorious Bastards. Maar eerst gaat hij naar het filmfestival van Cannes, waar hij juryvoorzitter zal zijn (‘een ongelooflijke eer’) en waar een speciale vertoning van Kill Bill 2 in het Palais de Festival plaatsvindt. Cannes - hij debuteerde er met Reservoir Dogs en won met Pulp Fiction de Gouden Palm - is voor Kill Bill, zijn ‘exploitation odyssee’, een natuurlijke omgeving. Al is het maar omdat hij zich voor Kill Bill ten doel had gesteld om, net als een festivaldirecteur, ‘zoveel mogelijk fun-genres samen te persen’.



Het is de plicht van een regisseur om alles uit de kast te halen, stelt hij, om royaal gebruik te maken van alle uitdrukkingsmogelijkheden die beschikbaar zijn. Verzadigde kleuren, gebleekte tinten, zwart-wit. Actiescènes, animatie, romantiek. ‘Ik doe dat niet om de slimme jongen uit te hangen. Ik doe dat omdat ik geloof in de kracht van de illusie. Een schrijver kan voor elk hoofdstuk een nieuw point of view kiezen. Die vrijheid neem ik ook. Maar dan met mijn middelen: genres, stemmingen, en lenzen.’

What do they call a Big Mac in Israel?

hahahaaha cool 8)



Ze kunnen in Nederland gewoon dezelfde reclame uitzenden alleen dan gewoon met het echte stukje uit de film…:slight_smile:

[quote=“LetsGoToWork”]
What do they call a Big Mac in Israel?
[/quote]

;D ;D

Hahaha, die is echt gaaf ;D

“But they dont say please in Israel right”

ik heb slechtere spoofs gezien, haha echt goed nagedaan dit, zeker jules

<LINK_TEXT text=“http://www.kicken.com/funnyfiles2/www.k … iction.wmv”>Telegram: Contact @patrickkickenfunnyfiles2</LINK_TEXT>



Haha, nog een leuke spoof.

haha jaaaaaaa die ken ik, deeeeeee shit

<LINK_TEXT text=“http://media.hugi.is/hahradi/fyndnar/ka … askola.WMV”>http://media.hugi.is/hahradi/fyndnar/kay_o_ulukais_guraskola.WMV</LINK_TEXT>



deze kennen jullie waarschijnlijk ook al…maja leuke verzameling zooooooooooooo…:slight_smile:

[quote=“Vince_Vega”]
<LINK_TEXT text=“http://www.kicken.com/funnyfiles2/www.k … iction.wmv”>Telegram: Contact @patrickkickenfunnyfiles2</LINK_TEXT>



Haha, nog een leuke spoof.
[/quote]


ahahhaha....kewl... 8)

[quote=“Vince_Vega”]
<LINK_TEXT text=“http://www.kicken.com/funnyfiles2/www.k … iction.wmv”>Telegram: Contact @patrickkickenfunnyfiles2</LINK_TEXT>



Haha, nog een leuke spoof.
[/quote]leker, prima :slight_smile:

hey dude, are you dutch or spanish?

Hier is een nederlandse biografie over Quentin Tarantino:



Quentin Tarantino deel 1

Door Wim Dohmen op Monday 22 September 2003 @ 20:37 | Column



Ik wil beginnen met een vraag over Quentin Tarantino die vaak wordt gesteld in kritieken:

Is (of zelfs: was) deze “wilde hond” een held of een hype? Heeft hij talent of vooral gevoel voor tendensen? Zal hij zijn succes kunnen prolongeren met Kill Bill en daarna Inglorious Bastards of wordt hij morgen in de prullenbak geworpen?

Niemand die de films van Tarantino bestudeert zal hem een slecht verteller noemen. Zijn narratieve constructies zijn doordacht en ingewikkeld, hij beheerst de filmische technieken volledig, zoniet perfect, en hij kan de rode draad van een vertelling vasthouden binnen een zee van details. Dat maakt zijn verhalen levendig en verrassend. Daarnaast schrijft hij tot de verbeelding sprekende scripts, van het prachtige, ontroerend romantische maar keiharde True Romance tot het hiervoor reeds genoemde Inglorious Bastards. Deze scripts bevatten verrassende dialogen, die niet alleen vaak komisch en interessant zijn, maar bovendien de personages voorzien van vlees en bloed. Het feit dat Tarantino zich in het huidige Hollywood staande weet te houden dwingt bij mij in ieder geval respect af.

Hij gaf een bonte verzameling acteurs de kans om door te breken tot een groter publiek (Gary Oldman, Steve Buscemi, Tim Roth) of gaf vergane glorie (en miskende acteurs) de kans om terug te keren (John Travolta, Pam Grier, Robert Forster). Ook gaf hij Bruce Willis, Samuel L.Jackson, Robert De Niro, toch commerciële acteurs, de kans om eens een andere kant van zichzelf te laten zien. Bovendien komen de genoemde acteurs door Tarantino’s manier van regisseren tot het leveren van schitterende prestaties.

Anderzijds heeft hij na drie films de mediakreten als “Wonderkind” of de “nieuwe Scorsese” (nog) niet helemaal waargemaakt. Het blijft moeilijk om iemands kwaliteiten af te meten aan niet meer dan drie films en hem vervolgens te vergelijken met regisseurs die 30 of meer titels gemaakt hebben.

Je zou nog een andere vraag over Tarantino kunnen stellen: waar gaat zijn werk eigenlijk over? Het antwoord is dan: nergens. Er is geen sprake van filosofie of psychologie. Er zijn geen persoonlijke bekentenissen of duidelijke opinies. Er is geen kritiek of betrokkenheid bij maatschappelijke en culturele problemen.

Wat er wel is: een fraai geconstrueerde hoop oppervlakkigheid, veredeld amusement, meesterlijk gezwets en een overdosis pulp. Maar daarmee houdt het op. Of dat genoeg is voor een uiteindelijke sterrenstatus, zal iedereen voor zichzelf moeten bepalen.



Om een en ander in een beter daglicht te kunnen plaatsen wil ik in 4 hoofdstukken iets dieper ingaan op de persoon Tarantino, de invloeden die hij heeft ondergaan, zijn thematiek en als laatste op de vorm die hij hanteert.



Vandaag starten we met Quentin’s Biografie, waarna de komende drie maandagen nog drie hoofdstukken zullen volgen (invloeden, thematiek en vorm).

Hoofdstuk 1: Biografie



Quentin Tarantino werd geboren in 1963 in Knoxville, Tennessee. Zijn moeder was toen 16 en zag al snel in dat haar huwelijk een mislukking was. Ze liet haar man achter en vertrok met haar zoon naar Los Angeles, waar ze hertrouwde met de muzikant Kurt Zastoupil.



Tarantino’s jeugd zit vol met films. Zijn moeder nam hem mee naar de lokale theaters (waar hij bijv. op 8-jarige leeftijd al “Carnal Knowledge” zag) en bij bezoekjes aan zijn grootouders, die illegale drank vervoerden, werd hij vaak in de plaatselijke drive-in bioscoop geparkeerd. Gezeten op de grond met een speaker in de hand bekeek hij daar eindeloos doorlopende voorstellingen met motorfilms. Op de lagere school zat het Quentin niet mee. In een interview zegt hij hierover:“I was, like, the dumb kid who couldn’t keep up with the class”. Hij kon niet spellen, hij was slecht in rekenen en hij kon geen klok kijken.



Om aan de schoolwereld te ontvluchten keek Quentin, behalve naar (B-)films, zeer veel naar de tv. Met name de series uit de jaren zeventig hadden daarbij zijn voorkeur. Op deze wijze vormde hij een denkraam waarin popcultuur de drijvende kracht werd.

Op de middelbare school bleek echter dat er met Tarantino’s IQ niets mis was. Integendeel, bij verschillende tests scoorde hij hoger dan 150 (hoogbegaafdheid begint bij 130 !!). Dit was overigens nergens terug te vinden in zijn resultaten.



“Around Junior High I decided that I wanted to be a tough guy. Did you ever hear the expression of teachers saying about some kid who starts trouble: someday you’re gonna try that on the wrong guy! Well, I wanted to be that wrong guy. I wanted to be the guy that an asshole started a fight whit and wished he never did.” Vele gevechten en slechte cijfers volgden.





Spijbelen

Tarantino haatte school en het is dan ook niet verbazingwekkend dat hij manieren zocht om er vanaf te komen. Hij spijbelde, beloog zijn moeder en stopte uiteindelijk met school. Toen hij zeventien was begon hij aan een bonte verzameling baantjes om op die manier zijn ultieme droom te kunnen bekostigen: acteur worden.



Hij deed een cursus acteren in Toluca Lake en loog zich vervolgens de filmwereld binnen. Tijdens audities gaf hij valse cv’s op. Zo had hij bijvoorbeeld “King Lear” van Jean Luc Godard gezien: “I was thinking, Oh, that’s great, because that would look really impressive on my resumé, but no one will have ever fuckin’ seen it. So I put it on.” De truc werkte, en hij werkt nog steeds, want in talloze publicities is nog altijd te lezen dat Tarantino in “King Lear” heeft gespeeld. Een soortgelijke grap haalde hij overigens uit met “Dawn of the Dead”: "There was a biker that looked a little bit like me, so I said it was me."



Ondertussen werkte Tarantino in een videoshop (“Video Archives”) in Manhattan Beach, met een aantal andere filmfans, onder wie Roger Avery, voor wie hij later “Killing Zoë” zou produceren. Tijdens zijn periode in de Video Archives bestudeerde hij niet alleen talloze titels maar begon ook te schrijven omdat hij materiaal nodig had voor zijn acteerlessen. Daarbij kopieerde hij scenes die hij zich herinnerde uit allerlei films en vulde de lege ruimtes daartussenin zelf aan. Hij beschouwde zichzelf overigens niet als een schrijver: hij schreef slechts om te kunnen acteren.



Kennismaking met het systeem

In 1987 beëindigde hij het script voor “True Romance”. Hij probeerde dit script de volgende 3 jaren samen met zijn vriend Roger Avery te slijten en op die manier leerde hij het systeem van Hollywood kennen. Producenten beloofden gouden bergen, maar Avery en Tarantino bleven wachten.

Hun eisen, Tarantino zou de regie doen, Avery de produktie, bleken niet overeen te komen met de op profijt gerichte beginselen van de managers in Hollywood. Tarantino werd dan ook vanwege geldproblemen gedwongen het script te verkopen. waarna het uiteindelijk verfilmd werd door regisseur Tony Scott.

Tarantino had zijn les echter nog niet geleerd, want ook zijn tweede script “Natural Born Killers”, geschreven in 1990, werd uit zijn handen gerukt en door Oliver Stone tot een compleet andere, zwaar moraliserende film omgesmolten. Met het geld voor “True Romance”(50.000 dollar) begon hij echter te schrijven aan zijn derde script en dit keer zou het goed gaan…

Reservoir Dogs



“Reservoir Dogs” (1992), een verhaal over de voorbereidingen en de nasleep van een mislukte overval op een diamanthandel, trok de aandacht van de gerenomeerde acteur Harvey Keitel. Toen die eenmaal besloot om mee te doen, gaf Live-Entermaint de benodigde financiële ondersteuning (1.5 miljoen dollar) en mocht Quentin eindelijk in de regie-stoel gaan zitten. De rest is geschiedenis. De film maakte een triomftocht langs filmhuizen en festivals, en liet het alternatieve publiek kwijlend happen in onderwerpen die het lang versmaad en gehoond had: keihard geweld en schaamteloze pulp. Uitgebracht in het juiste tijdvak sloot de film naadloos aan bij de zogenaamde maar niet werkelijk bestaande stroming “Nouvelle Violance” en daardoor kreeg hij nog meer aanzien. De bladen stonden vol en Tarantino, die de media met zijn nonchalante uiterlijk en zijn kwajongensachtige provocerende uitspraken geschikt wist te bespelen, was een held. Ook in Cannes had de film veel succes, maar won niet de “Gouden Palm”. Dit ontlokte aan Tarantino de volgende uitspraak: “Next time I’m here, I’ll win that thing.” Hij zou zijn uitspraak waarmaken.



Pulp Fiction



Vanuit Cannes reisde hij naar Amsterdam, waar hij enkele maanden bleef wonen. Op een hotelkamer en in de hasj-bar Betty Boop schreef hij zijn volgende script “Pulp Fiction”, drie onafhankelijke misdaadverhalen, die toch met elkaar in verband blijken te staan. Enkele van zijn ervaringen met de Nederlandse (en Franse) cultuur verwerkte hij in opmerkelijke dialogen die net als in “Reservoir Dogs” een sterk sfeerbepalende element vormen. “Pulp Fiction” werd gefinancierd door Danny DeVito’s filmmaatschappij Jersey Films en zou oorspronkelijk uitgebracht worden door Tristar. Toen die firma afhaakte nam Miramax het over en tegen de tijd dat Tarantino begon te casten stond half Hollywood te popelen voor een rol in zijn film. Uma Thurman kreeg voorrang op Meg Ryan en Holly Hunter, John Travolta won het van Daniël Day Lewis en maakte met de rol van Vincent Vega zijn grote comeback.




Vanzelfsprekend waren oude getrouwen als Harvey Keitel en Tim Roth weer van de partij.

Ondanks de hoge verwachtingen die na “Reservoir Dogs” waren gerezen, wist “Pulp Fiction” opnieuw vriend en vijand te verrassen. Zelfs Cannes ging dit keer overstag en kende de film, vóór de gedoodverfde winnaar “Trois Couleurs: Rouge” van Krzysztof Kieslowski de Gouden Palm toe. De boe-roepers in het publiek werden door Tarantino op “de vinger” getracteerd. Een Oscarnominatie voor beste film kon helaas niet verzilverd worden (vanwege “Forrest Gump”), maar ook hier waren er prijzen, en wel voor het beste originele script.



Na “Pulp Fiction” produceerde Tarantino de film “Desperado”, een remake die Robert Rodriguez van zijn no-budget-movie “El Mariachi” mocht maken. Ook speelde Quentin hierin een kleine rol. Vervolgens ging hij weer op de regisseursstoel zitten voor één van de vier delen uit “Four Rooms”, een episodenfilm die hij samen met zijn vrienden Allison Anders (Gas, Food and Lodging), Alexandre Rockwell (In the Soup) en Robert Rodriguez realiseerde. In 1997 kwam zijn derde grote film uit: “Jackie Brown”. Deze werd echter door de critici veel minder goed ontvangen dan verwacht. Toch sleepte deze film, mede door het sublieme spel van met name Samuel L.Jackson, Pam Grier en Robert Forster, vele prijzen weg op filmfestivals over de gehele wereld. Na een (rust-)periode van zes jaar waarin Quentin Tarantino betrekkelijk weinig uitvoerde op filmgebied verschijnt dan in het najaar van 2003 eindelijk zijn langverwachte nieuwste film: “Kill Bill”. Hiervoor nam hij weer alle touwtjes in handen: script, productie en regie. Ook de cast mag er zijn. Oude bekenden als Uma Thurman en Michael Madsen, maar ook gelauwerde sterren als David Carradine, Daryl Hannah en Lucy Liu spelen een rol in “Kill Bill”.





Tot zover hoofdstuk 1… deel 2, over de invloeden die Quentin Tarantino heeft ondergaan volgt maandag 29 september a.s.



Hier komt de tekst vandaan

[quote=“LetsGoToWork”]
Op een hotelkamer en in de hasj-bar Betty Boop schreef hij zijn volgende script “Pulp Fiction”[/quote]

Kijk, dat is een leuk weetje.

roddelblaadjes :-*